Precies een jaar geleden kreeg ik de diagnose schildklierkanker. Dat was schrikken, maar het klinkt erger dan het is. Toch bleek de weg naar genezing langer te duren dan gedacht. Ik heb deze weg schilderend afgelegd, om het allemaal een plekje te geven.
De schilderijen staan niet helemaal in chronologische volgorde. De tekst wel.
Helaas bleek het verwijderen van de helft van mijn schildklier niet voldoende. De rest moest er ook uit. Dus nog een operatie. Maar niet voor een zo goed mogelijk herstel van de eerste en een check van mijn stembanden. Die laatste leken weer wat te doen. Maar net aan genoeg, bleek achteraf.
Deze operatie was ongeveer hetzelfde riedeltje. Veel wachten. Veel spanning. Dit keer viel de operatie net buiten de lockdown, dus mijn man mocht mee tot aan de kleedkamer.
Maar omdat mijn linker stemband toch niet goed werkte en de rechterkant van de schildklier nu verwijderd werd (en dus opzwol), was het herstel dit keer pittiger. Ademhalen ging moeizaam in het begin en dat vond ik eng. Vooral ‘s nachts. Daarnaast kreeg ik een ontsteking aan de wond en moesten we naar de spoedeisende hulp.
De ontsteking werd verholpen door antibiotica en spoelen, maar nu had ik geen schildklier meer en daarmee geen schildklierhormoon. Nooit geweten hoe essentieel dat hormoon is. Ik werd moe op een manier die ik nog nooit had meegemaakt, zelfs niet tijdens mijn zwangerschappen.
Als je ooit twee nachten hebt doorgetrokken en je dronken hebt gevoeld van vermoeidheid, dan heb je ongeveer een idee. Alleen dan is het een permanente staat en weet je dat slaap niets uit zal halen. Een heel apart gevoel. Alles bij elkaar was dit een zeer uitdagende periode.
Helaas werd het nog net even spannender. De zwelling in mijn hals was terug. Ondanks dat puncties niets uitwezen en de zwelling voor de operatie leek te zakken, moest nu opnieuw onderzoek gedaan worden om te kijken of de kanker was uitgezaaid naar omringende lymfeklieren. Na een PET-CT scan en nog een punctie, bleek dit inderdaad het geval. Ik werd doorverwezen naar het Erasmus Medisch Centrum, waar specialisten de lymfeklieren zouden verwijderen. Het enige lichtpuntje was dat ik synthetisch schildklierhormoon mocht gaan slikken. Daar knapte ik aanzienlijk van op.
Weer moest ik wachten. Op een oproep vanuit het EMC. Dit duurde best wel even en omdat ik op dat moment even niet werkte, ben ik veel gaan wandelen. In de omgeving van Pijnacker. Tijdens mijn tochtjes maakte ik foto’s om na te schilderen. Zo kreeg dit ‘intermezzo’ ook een serie schilderingen, maar dan zonder medisch tintje.
Zo liep ik door het kassengebied waar een monteur oude auto’s opknapte. En ik leerde chroom na te schilderen.
Ik vond eenzelfde konijn als die van mijn oudste zoon (toen 3). Vermoedelijk had iemand anders dit konijn elders gevonden en zo over deze bol gedrapeerd, in de hoop dat de kleine eigenaar terug zou komen. Wetende hoe verknocht mijn zoon is aan zijn konijn, hoop ik dat deze weer thuis gekomen is.
Ik liep regelmatig langs de grote kerk in het centrum van Pijnacker. Het blijkt nog best lastig om een kerk met toren in horizontale compositie te schilderen, zonder dat het een vergezicht wordt. Over dit schilderij ben ik het minst tevreden, maar die bloemen vind ik leuk gelukt.
En ik kwam een paard verkleed als zebra tegen. Briljant. Al begreep ik later dat die strepen bijtende paardenvliegen af moeten weren. Dubbel briljant. En ja, paardenvliegen (dazen) bijten. Wist ik ook niet (ik dacht dat ze staken), maar heb ook dat tijdens mijn wandelingen ervaren.
Pingback:Een weg schilderen (1/3) – Studio Ginart