Een weg schilderen (3/3)

Precies een jaar geleden kreeg ik de diagnose schildklierkanker. Dat was schrikken, maar het klinkt erger dan het is. Toch bleek de weg naar genezing langer te duren dan gedacht. Ik heb deze weg schilderend afgelegd, om het allemaal een plekje te geven.

---

De schilderijen staan niet helemaal in chronologische volgorde. De tekst wel.

---

Toen kwam dan toch de oproep uit het Erasmus Medisch Centrum. Opnieuw moest ik door de mallemolen van prikken en puncties en echo’s en scans. In een ziekenhuis zo groot als een vliegveld. Of nouja, zo kwam het over. Een overweldigend complex van anonimiteit. Niet dat ik enige illusie heb dat de portier van het Reinier de Graaf mij kent (al sluit ik het ook niet uit, ik ben er vaak genoeg geweest), maar zo’n lokaal ziekenhuis voelt toch huiselijker.

Het levert mooie plaatjes op, dat wel. Maar het was opnieuw spannend en veel wachten. Ondertussen ging de pandemie zijn gangetje en dreigde er een tweede golf met tweede lockdown aan te komen.

Maar tot die tijd gingen mijn kinderen gewoon naar de opvang en kwamen ze gewoon thuis met gewone snottebellen. En die kreeg ik dan ook. Gewoon. En regels zijn regels. Voor mijn eerste afspraak belde ik op dat ik verkoudheidsklachten had en dat er geen tijd zou zijn om me te laten testen. Ik moest alsnog komen, maar er werden de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen. Bizar. Noodzakelijk, maar heel bizar.

Bij het bloedprikken werd ik op een aparte plek gezet. Binnen de lijntjes, zeg maar. En ik droeg een mondkapje van het ziekenhuis (dit was nog voor de verplichting). Er was lichte paniek bij de vrijwilliger die bij het bloedprikken stond. Maar uiteindelijk kwam het goed.

Bij endocrinologie mochten we (mijn man mocht gelukkig mee) niet in de wachtkamer zitten, maar werden we naar een aparte kamer gebracht. De arts waar we een gesprek mee hadden kwam even later in astronautenpak binnen. Dat is een tikkeltje overdreven, maar het omschrijft de bizarre ervaring aardig.

Gelukkig bleek mijn coronatest negatief (ik was even bang dat ik het halve ziekenhuis zou besmetten), maar wel moest ik opnieuw wachten. Nu op de planning operatie nummer drie.

Op het laatst werd die er nog best snel doorheen gedrukt. Vlak voor de tweede golf en lockdown aan. De artsen zagen die bui natuurlijk al hangen en wilden me voor die tijd helpen.

In het EMC ging het er iets anders aan toe. Ik had een eigen kamer, waar ik ook twee nachten zou moeten blijven. Ook hier moest ik even wachten. Er kwam een spoedje tussendoor en de operatiekamers waren bezet.

Mijn man moest naar huis om onze jongens van de opvang te halen. Gelukkig duurde het toen niet lang meer en werd ik naar de OK gereden.

Ook deze operatie verliep niet geheel vlekkeloos, al had ik geen problemen met ademhalen. Iets waar ik behoorlijk bang voor was geweest. Dus de complicatie in de vorm van het syndroom van Horner (een hangend ooglid door een geraakte of beknelde zenuw) vond ik niet zo’n probleem. Zoals mijn zwager zei, ik had nu mijn eigen emoji.

De drains waren een wel een ding. Ik bedoel, ik wist dat ik er één of twee zou krijgen, maar was er toch niet helemaal op voorbereid. Heel apart, twee van die slangen je lijf in.

Zo’n twee maanden later zou de laatste fase van dit geneuzel plaatsvinden. Radioactief jodium, om de achtergebleven cellen neer te slaan.

Ondertussen was mijn peuter ook een kleuter geworden (en mijn dreumes een peuter). Het was nog even de vraag of hij wel naar school kon op dat moment, want kinderen in de groei lopen een hoger risico met radioactief anything. Dus er was een logeerpartijtje bij opa en oma geregeld.

Twee nachten in het ziekenhuis en daarna mocht ik twee weken niet bij kleine kinderen komen en moest ik afstand houden van ieder ander. Dus ik sliep op zolder. Ook al zo’n aparte ervaring. Maar het afgelopen jaar bestond eigenlijk alleen maar uit aparte ervaringen.

En inmiddels voelt het bijna weer normaal. Bijna. Gek genoeg ben ik Valentijn juist meer gaan waarderen. Knuffels all around!